Όλγα Βενέτη: Δεν υπάρχει έντεχνο, μόνο καλές μελωδίες που περνούν στην ψυχή

Στον απόηχο μιας πολύ πρωτότυπης συναυλίας στις 22 Μαΐου, όπου η καλλιτέχνιδα τραγούδησε από τη Βούλα για ένα δίωρο με ζωντανή μετάδοση στη διαδικτυακή τηλεόραση του Δήμου Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, την οποία παρακολούθησαν πάνω από 10.000 θεατές, η Όλγα Βενέτη μιλά στον «Δημοσιογράφο» για την πρωτοβουλία της να συνδράμει με αυτό τον τρόπο τις κοινωνικές δομές του Δήμου, καλώντας τους θεατές να συνεισφέρουν διαδικτυακά αλλά και για την πορεία της στο τραγούδι.

Πώς ήταν η εμπειρία μιας συναυλίας με απομακρυσμένους θεατές;

Ζω για να τραγουδώ. Τραγουδώ σε στούντιο για πρόβες, όπου και εκεί δεν έχω κοινό, τραγουδώ στο σπίτι μου για το γιο μου, για τον εαυτό μου, πάντα ερμηνεύω. Η γλυκύτητα που βιώνω κάθε φορά είναι κάτι ανείπωτο. Σίγουρα μου έλειπαν απίστευτα οι αγαπημένοι μου. Έχω ένα σκληροπυρηνικό κοινό που με ακολουθεί, που μου δίνουν κίνητρο και δύναμη να συνεχίσω να τραγουδώ. Αν δεν δω τα μάτια αυτά τα λαμπερά, αν δεν ακούσω το χειροκρότημα, αν δεν αφουγκραστώ τη λαχτάρα τους, χάνω την «πληρωμή» για μένα. Παρόλ’ αυτά, τους ένιωθα πίσω από την κάμερα. Ήταν περίεργο δεν μπορώ να πω και μια πρωτόγνωρη εμπειρία, αλλά νομίζω ότι δεν μου στέρησε την εκφραστικότητά μου, ήξερα ότι είναι μαζί μου. Έχω μια άλλη φύση όταν τραγουδώ, είμαι η άλλη Όλγα, εκείνη που πάντα θα ήθελα να είμαι. Στόχος μου πάντα είναι να ταξιδεύω τους ακροατές μου, να τους πάρω από όποια κατάσταση και αν βρίσκονται και να μπορώ για δύο ώρες να τους πάω μακριά. Το τραγούδι στο οποίο έχω γράψει τους στίχους και βγήκε από την ψυχή μου σε μια πολύ τρυφερή περίοδο της ζωής μου, το «Για σένα», θέλω να ακουστεί, το αφιερώνω πάντα στο κοινό μου. Θα ήθελα να συνεχίσουν να μου δίνουν δύναμη να τραγουδώ για να βγάζω πάντα τον καλύτερό μου εαυτό.

Ήταν μια πρωτοβουλία σας για έναν πολύ καλό σκοπό…

Δεν θα το έκανα αλλιώς, ο σκοπός μου ήταν ιερός και η ιδέα μου αγκαλιάστηκε αμέσως από τον Δήμαρχο, τον κύριο Κωνσταντέλλο και τους πανάξιους συνεργάτες του. Είμαι σίγουρη ότι ο κόσμος είναι ευαισθητοποιημένος και θα συμμετέχει και θα μπορεί να προσφέρει για το Σύλλογο Φίλων του ΠΙΚΠΑ Βούλας και τις κοινωνικές δομές του Δήμου ως τις 22 Ιουνίου.

Τι σήμαινε για έναν καλλιτέχνη αυτή η περίοδος του lockdown;

Στην αρχή πανικοβλήθηκα, μετά όμως έκατσα στη σιωπή μου, κατάλαβα τι είναι ιερό για μένα. Ο κορονοϊός δεν είναι ευλογία, όλο αυτό το διάστημα ακούσαμε πολλές ανοησίες. Όχι, αυτοί που τα λένε δεν έχουν σκεφτεί τι σημαίνει να νοσεί ή να πεθαίνει κάποιος από κορονοϊό. Ας πάνε λίγο στα νοσοκομεία. Εξ ανάγκης κάτσαμε στη σιωπή μας και εξ ανάγκης είδαμε τι είναι αυτό που μετράει. Μέσα από αυτό εγώ ως καλλιτέχνιδα έβγαλα πολλά.

Ακούσαμε ένα πλούσιο ρεπερτόριο, με εναλλαγές στις γλώσσες των στί- χων και μια μεγάλη δική σας ευχέρεια να τα δέσετε όλα αυτά αρμονικά. Με ποια όμως κριτήρια επιλέγετε τα τραγούδια που θα ερμηνεύσετε;

Δεν μου αρέσει η κατηγοριοποίηση, λαϊκά, κλασικά και έντεχνα. Για μένα δεν υπάρχει καν ο όρος έντεχνο, υπάρχει καλή μουσική, υπάρχουν καλές μελωδίες. Τα κομμάτια που αγαπώ και που μπορώ να ερμηνεύσω, αυτά επιλέγω για να περάσω τη συγκίνηση που νιώθω τη στιγμή εκείνη στο κοινό μου. Ό,τι τραγουδώ περνά πρώτα από τη ψυχή μου, για να μπορώ να συγκινούμαι πρώτα η ίδια και μετά να το περνώ στο κοινό. Τραγουδώ με την αλήθεια μου, είναι ο χώρος μου. Μου είχαν πει παλιά να πω κάτι πιο εμπορικό, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορούμε άλλωστε όλοι να τα τραγουδήσουμε όλα. Έχω ξεκινήσει από το κλασικό τραγούδι, ήμουν στη Λυρική για 10 χρόνια. Μετά πήγα στον Χατζηδάκη και τον Θεοδωράκη, τον Χατζηνάσιο που λατρεύω, τον Σπανό, τα γαλλικά που αγαπώ και τα μιλάω καλά επειδή έχω τελειώσει γαλλική φιλολογία. Δεν ήθελα να τελειώσω εκείνο το βράδυ…

Βρισκόμαστε στην εποχή του YouTube και του Spotify. Η δισκογραφία παραμένει στόχος για έναν ερμηνευτή;

Πάντα είναι. Απλά η δισκογραφία πλέον έχει πεθάνει και είναι εξαιρετικά δύσκολο να σε ακούσει και να σε δεχτεί μια εταιρεία, όταν δεν είσαι ήδη γνωστός. Προσπαθώ και δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να ακούσει το κοινό έναν καλλιτέχνη χωρίς άκρες και γνωστούς. Καταλαβαίνω τις εταιρείες γιατί έχουν μεγάλη κρίση, δεν υπάρχει δισκογραφία, τα καινούργια αυτοκίνητα δεν έχουν καν CD. Θα έπρεπε όμως να δώσουν βήμα και σε νέους καλλιτέχνες με όραμα.

Οι αλλαγές στο πώς ακούμε σήμερα μουσική, αφού πλέον προτιμάμε μεμονωμένα τραγούδια σε φορητές συσκευές, πιστεύετε ότι αλλάζουν και την ίδια τη μουσική;

Νομίζω ναι. Πού είναι οι συνθέτες μας; Ναι μεν υπάρχει σήμερα αμεσότητα, αλλά υπάρχουν και αρνητικά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σήμερα δεν υπάρχουν συνθέτες. Όμως ποιος θα τα τραγουδήσει, ποιος θα τα προωθήσει, πώς θα τα ακούσει ο κόσμος; Δεν είναι κάπως περίεργο που όλοι οι συνθέτες έχουν σταματήσει; Πιστεύω ότι υπάρχουν και νέα και παλιότερα ταλέντα που όμως έχουν κοπάσει από λαχτάρα και ενθουσιασμό. Σίγουρα η τεχνολογία έχει πολλά καλά αλλά όχι μόνο.