Γιάννης Κιούκης: Ο άνθρωπος που κατέστησε τη Βούλα …πόλη

Πλήρης ημερών αλλά και έργων σε ηλικία 93 ετών «έφυγε» στις 30 Μαρτίου ο τελευταίος Κοινοτάρχης και πρώτος Δήμαρχος Βούλας, ο αγαπητός σε όλους κυρ Γιάννης Κιούκης. Μια πολιτική φυσιογνωμία παλιάς κοπής, άνθρωπος του εμπορίου, του μόχθου, της γνήσιας και αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας με τους συμπολίτες του, που έκανε το άλμα στην τοπική αυτοδιοίκηση χωρίς να χάσει την «ψυχή» του, αλλά αντίθετα βρίσκοντας εκεί την πραγματική του αποστολή.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927 και ήταν το τέταρτο από τα πέντε παιδιά του Δημήτρη και της Αναστασίας Κιούκη. Έζησε τα πρώτα του χρόνια και πήγε σχολείο στους Αμπελοκήπους, αλλά ο πόλεμος του 1940 τερμάτισε απότομα την παιδική του ηλικία. Ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή και η μητέρα του αναγκάστηκε να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής της, το Μαρμάρι Ευβοίας με τα παιδιά της. Εκεί ο Γιάννης Κιούκης καταπιάστηκε με αγροτικές δουλειές και το εμπόριο ειδών διατροφής.

Έχοντας εγκατασταθεί
με τη σύζυγό του Ευτυχία Τσαγκαρέλη από το 1952 στη Βούλα, ο Γιάννης Κιούκης εξελέγη κοινοτικός σύμβουλος πρώτη φορά το 1975 και πρόεδρος της κοινότητας το 1978. Στη φωτογραφία με τους γιους του, Στέλιο (αριστερά) και Δημήτρη (δεξιά)

Το 1949 άφησε το χωριό για να καταταγεί στο στρατό και το 1952 παντρεύτηκε την Ευσταθία Τσαγκαρέλη, εγκαταστάθηκε στη Βούλα και απέκτησε τα δύο παιδιά του, τον Στέλιο και τον Δημήτρη. Από το 1952 άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο στην ευρύτερη περιοχή των νοτίων προαστίων, πετυχαίνοντας να δημιουργήσει ένα δίκτυο καταστημάτων ηλεκτρικών συσκευών και επίπλων σε Γλυφάδα, Βούλα, Βάρη και Κορωπί. Παράλληλα ασχολήθηκε με τις χωματουργικές εργασίες σε ιδιωτικά έργα.

Το 1975, στις πρώτες κοινοτικές εκλογές μετά τη μεταπολίτευση, εξελέγη κοινοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό του Παναγιώτη Τζάιδα. Ήταν μια άλλη Βούλα σε μια άλλη Ελλάδα. Ένα παραθεριστικό κατά βάση χωριό 3.000 κατοίκων χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και ύδρευση, με εγγεγραμμένους ψηφοφόρους 2.142 άτομα.

Στις επόμενες τοπικές εκλογές του 1978 είχε φτάσει η ώρα της πολιτικής και προσωπικής χειραφέτησης. Ως ανεξάρτητος υποψήφιος Πρόεδρος Κοινότητας με τον συνδυασμό «Νέα Βούλα» έχοντας απέναντι τις τότε κομματικές δυνάμεις, μια ενιαία παράταξη υποστηριζόμενη από ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ (Πέτρος Μπίκος) και μια παράταξη υποστηριζόμενη από τη ΝΔ (Θωμάς Κουμπής) κέρδισε τις εκλογές από την πρώτη Κυριακή με ποσοστό 52,8% και ξεκίνησε μια μεγάλη πορεία που θα άλλαζε για πάντα τον τόπο του.

Η απογραφή του 1981 πιστοποίησε τις μεγάλες δημογραφικές αλλαγές στη Βούλα. Με μόνιμους κατοίκους πλέον 11.500 άτομα και ένα εκρηκτικό πολιτικό κλίμα, η Βούλα το 1982 ονομάστηκε επισήμως Δήμος, αλλά σε ό,τι αφορά τις υποδομές, παρέμεινε …χωριό. Παραλαμβάνοντας μια κοινότητα με 8 υπαλλήλους, 3 ανοιχτά φορτηγά για απορριμματοφόρα και ένα ισόγειο διαμέρισμα για «Δημαρχείο», ο τελευταίος Κοινοτάρχης χρειάστηκε κάποιες φορές να πληρώσει ο ίδιος τη μισθοδοσία. Στις εκλογές του 1982, μέσα σε ένα κλίμα έντονης πολιτικοποίησης, κέρδισε τις εκλογές στον δεύτερο γύρο με ποσοστό 53,9% και τον συνδυασμό «Ανεξάρτητη Δημοκρατική Ένωση», από τον νικητή του πρώτου γύρου Πέτρο Μπίκο.

Μέχρι το 1986 και τις νέες δημοτικές εκλογές, τις οποίες έχασε από τον Άγγελο Αποστολάτο, η διπλή του θητεία στο τιμόνι της πόλης ήταν μια σπάνια περίοδος δημοτικής δημιουργίας. Το 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο, το 2ο Γυμνάσιο και Λύκειο, το 3ο Δημοτικό (Πανόραμα), το 1ο και 2ο Νηπιαγωγείο είναι σχολεία που οικοδομήθηκαν επί δημαρχίας του. Το κλειστό γήπεδο της Βούλας (ο σημερινός Πρωτέας) και τα γήπεδα τένις και μπάσκετ ήταν αποτέλεσμα του σχεδιασμού του. Οι πλατείες Σοφοκλή Βενιζέλου, Μουσών, Άλσους -νυν Αποστολάτου- (Πανόραμα), Αυτοκινητιστών (Πηγαδάκια), Βουτυρά (Δικηγορικά) και το πάρκο Ηρώων Πολυτεχνείου διαμορφώθηκαν για πρώτη φορά από τον Γιάννη Κιούκη. Το νεκροταφείο της Βούλας και η παραχώρηση στον Δήμο του σημερινού κτηρίου του Δημαρχείου συγκαταλέγονται επίσης στον εντυπωσιακό απολογισμό του έργου του για την 8ετία 1978-1986.

Ωστόσο, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις οξύνθηκαν και κατά τη δεύτερη δημαρχιακή του θητεία έχασε την πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου. Την απογοήτευσή του ενίσχυσε η συρρίκνωση των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων, με αποτέλεσμα να δηλώσει ότι θα αποσυρθεί από την αυτοδιοίκηση. Την απόφασή του αυτή αναίρεσε λίγο αργότερα, όταν εκδήλωσε το ενδιαφέρον του να γίνει δήμαρχος ο Άγγελος Αποστολάτος, τον οποίο ο Γιάννης Κιούκης χαρακτήρισε εκπρόσωπο του «ξένου προς τον τόπο μας οικονομικού κατεστημένου», καταλογίζοντάς του ότι φέρνει την πόλη «μπροστά στον ορατό κίνδυνο της τσιμεντένιας εξαθλίωσης». «Τη Βούλα αυτή αγωνιστήκαμε να την ορθώσουμε και να την προστατέψουμε από τα κάθε είδους συμφέροντα, τόσα χρόνια τώρα, και θα την αφήσουμε να γίνει Γλυφάδα για να εξυπηρετήσουμε τα εμπορικά συμφέροντα ορισμένων μεγαλοεργολάβων;», ήταν ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τον προεκλογικό λόγο του Γιάννη Κιούκη στις 28 Ιουλίου 1986 στην αίθουσα του «Γαλήνη».

Όμως οι συσχετισμοί είχαν τελεσίδικα αλλάξει και ο Άγγελος Αποστολάτος έπεισε από τον πρώτο γύρο το 53,2% των ψηφοφόρων της Βούλας, ξεκινώντας τη δική του πορεία στην τοπική ιστορία. Ο κυρ Γιάννης, πέρασε μια μεγάλη περιπέτεια υγείας το 1988 χάνοντας το νεφρό του, αλλά ανέκαμψε και ευτύχισε να χαρεί τα εγγόνια του μέχρι τα βαθιά γεράματα, ζώντας και περπατώντας πάντα στην αγαπημένη του Βούλα.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα πολιτικό μνημόσυνο για τον Γιάννη Κιούκη, αφού η κηδεία του λόγω των απαγορεύσεων κυκλοφορίας πραγματοποιήθηκε σε πολύ κλειστό κύκλο.