Συγκεντρώνονται κάθε Τρίτη μεσημέρι, μετά το κουδούνι του σχολάσματος, γύρω από το μεγάλο τραπέζι της σχολικής βιβλιοθήκης. Ανάμεσα σε πειράγματα, χυμούς, βιβλία, ανοιχτά λάπτοπ και πληθωρικές σημειώσεις, 17 αγόρια και κορίτσια από την Α’ και τη Β’ τάξη του Λυκείου Βουλιαγμένης, που συγκροτούν τη Λογοτεχνική Ομάδα του σχολείου, συντονίζουν το μεγάλο τους ταξίδι στην ανταριασμένη θάλασσα της σύγχρονης ελληνικής ποίησης.
Ένα ταξίδι που φέτος ξεκίνησε με μια αντισυμβατική επιλογή: Τον ελάσσονα και σκοτεινό σύμφωνα με πολλούς ποιητή της μεταπολεμικής γενιάς, Τάκη Σινόπουλο. Όπως εξηγούν η διευθύντρια του σχολείου Νίκη Μανώλη και η φιλόλογος Μαρία Δημητροπούλου, υπεύθυνες για τη Λογοτεχνική Ομάδα, η επιλογή του ποιητή προέκυψε μετά την επαφή του σχολείου με το Λύκειο στα Τρόπαια Γορτυνίας, ένα χωριό με το οποίο συνδέθηκε ο Τάκης Σινόπουλος. Τα δύο σχολεία ερευνούν παράλληλα το έργο και τη ζωή του ποιητή και οι μαθητές της Βουλιαγμένης τον Μάρτιο προγραμματίζουν εκπαιδευτική εκδρομή στα Τρόπαια προκειμένου να γνωρίσουν τον τόπο, να μάθουν περισσότερα για τον βίο του ποιητή και να συνεργαστούν διά ζώσης με τους συμμαθητές τους από την Πελοπόννησο στα κοινά τους σχέδια.
Διότι για την Ομάδα της Βουλιαγμένης τα ποιητικά κείμενα είναι μόνο η αρχή μιας πολύπλευρης ενασχόλησης με το λογοτεχνικό φαινόμενο. Με την παιδαγωγική μέθοδο του project, οι μαθητές και μαθήτριες έχουν αναλάβει ένα σύνολο εργασιών που ξεκινούν από και δεν περιορίζονται στους στίχους του Σινόπουλου. Μια υποομάδα έχει αναλάβει τη σύνταξη ενός χρονολογίου εργοβιογραφίας. Άλλη ομάδα προετοιμάζει την επίσκεψη στη Βουλιαγμένη των μαθητών από τα Τρόπαια με σχετικά παιχνίδια και αναμνηστικά. Οι περισσότερο εξοικειωμένοι με τις ψηφιακές εφαρμογές σχεδιάζουν την ιστοσελίδα που θα φιλοξενήσει όλη τη δραστηριότητα. Και πάνω από όλα, η ομάδα σχεδιάζει την έκδοση ενός βιβλίου που θα περιέχει όλο το ταξίδι γνώσης που θα έχει διανυθεί μέχρι τότε. Η παρουσίαση του βιβλίου στην τοπική κοινωνία βρίσκεται επίσης στη λίστα των δραστηριοτήτων και ήδη σχεδιάζονται σελιδοδείκτες και αναμνηστικά αυτοκόλλητα. Οι μαθητές συναντήθηκαν μάλιστα με τον εκπρόσωπο ενός εκδοτικού οίκου και έμαθαν τις εκτυπωτικές λεπτομέρειες και τις δυνατότητες που έχουν για να δώσουν στο βιβλίο που ετοιμάζουν την καλύτερη μορφή.
Στις αρχές Δεκεμβρίου η ομάδα επισκέφτηκε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, όπου φυλάσσεται το αρχείο του ποιητή Τάκη Σινόπουλου. Οι μαθητές περιεργάστηκαν προσωπικά αντικείμενα, διάβασαν χειρόγραφα και έμαθαν από τους ιστορικούς και μελετητές του αρχείου λεπτομέρειες που δεν θα έβρισκαν σε καμία εγκυκλοπαίδεια ή άρθρο.

«Είναι μια απαισιόδοξη ποίηση, μας προβληματίζει πώς θα την παρουσιάσουμε στους συμμαθητές μας που ίσως περιμένουν κάτι διαφορετικό», αναφέρει ένας μέλος της ομάδας για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει. «Ναι, έχει καταθλιπτικό ύφος, τον λες απαισιόδοξο ποιητή και σκοτεινό, αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να τον συσχετίσουμε με τα σημερινά προβλήματα της εποχής μας», συμπληρώνει άλλη μαθήτρια. «Ίσως μπαίνεις σε ένα δυσάρεστο κλίμα, αλλά μπορούμε να κερδίσουμε πολλά από την επαφή με ένα σκεπτικό μιας μακρινής για μας εποχής», σημειώνει τρίτος μαθητής. Και πότε άραγε υπάρχει χρόνος για διάβασμα στη Β’ Λυκείου; «Χρόνος δεν υπάρχει πολύς για εξωσχολικά βιβλία, αλλά εδώ στην ομάδα δεν περιοριζόμαστε στην ανάγνωση, τρέχουμε πολλές πρωτοβουλίες ταυτόχρονα», έρχεται η απάντηση.
Πρόκειται για μαθητές και μαθήτριες με πολλά και διαφορετικά ενδιαφέροντα, που αποκλίνουν από το στερεότυπο μιας λογοτεχνικής συντροφιάς που σκύβει μοναχικά πάνω από τις τυπωμένες σελίδες. Περισσότερο και από την όποια γοητεία μπορεί να ασκεί σήμερα η νεοελληνική ποίηση, τους θέλγει η χαρά της μαθησιακής δραστηριότητας που φεύγει από το στείρο σχολικό – εξεταστικό πλαίσιο και που τους τραβά έξω από την αίθουσα, στον πραγματικό κόσμο και σε επαφή με ανθρώπους που έχουν υψηλά ενδιαφέροντα και όμορφα πράγματα να μοιραστούν σε μια συζήτηση.
Είναι πολύ ευτυχής η συγκυρία που υπάρχουν εκπαιδευτικοί στο δημόσιο σχολείο να δείχνουν προς αυτό το δρόμο, ανοίγοντας όλες τις πόρτες και τις δυνατότητες. Κάποιοι και κάποιες από τους μαθητές έχουν δοκιμάσει να γράψουν κάτι λογοτεχνικό – μια μικρή ιστορία, ένα προσωπικό βίωμα, κάποιους στίχους για τραπ τραγούδι. Ξεφυλλίζοντας τον Σινόπουλο μια μαθήτρια που δοκίμασε τη γραφή της με κάποια ποιήματα, κατανόησε ότι ο στίχος μπορεί να αποδεσμευτεί από τους περιορισμούς της ομοιοκαταληξίας και της έμμετρης φόρμας. Και, όχι, δεν προορίζονται όλοι για φιλόλογοι. Μόλις δύο από τα μέλη της ομάδας σκοπεύουν να δοκιμαστούν για τις θεωρητικές σχολές στις πανελλήνιες εξετάσεις, γεγονός που κάνει το σύνολο ακόμη πιο ενδιαφέρον ως προς τη σύνθεσή του.
Τελικά ο Σινόπουλος είναι μόνο μια καλή αφορμή και η ποίηση στο πλαίσιο της ομάδας βρίσκει το νόημά της στον περίφημο ορισμό της από τον Ανδρέα Εμπειρίκο ως «ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου» όπου «οι διάδρομοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν» γιατί «η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος».