“O κόσμος θέλει να εξαπατάται, ας εξαπατηθεί λοιπόν”, λέει ένας λατινικός αφορισμός που δείχνει ότι η σύνδεση πολιτικής και fake news δεν είναι καθόλου πρόσφατη.

Αν κάτι ωστόσο διαφοροποιεί τη σημερινή τοπική πολιτική σκηνή των 3Β σε σχέση με το αρχέτυπο της πολιτικής εξαπάτησης είναι μια αντιστροφή στους όρους της: Στον εκλογικό στίβο των ημερών μας στον Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης δεν έχουμε μια διοίκηση που να υπόσχεται μεγαλόστομα ανέφικτες παροχές. Αντίθετα, έχουμε μια αντιπολίτευση που οχυρώνεται υιοθετώντας εντελώς αβάσιμες αν όχι κατάφωρα ψευδείς θέσεις σε μια αρνητική, γκρίζα εκστρατεία.

Η κινδυνολογία αγκαλιάζει τη συνωμοσιολογία, σε έναν χορό που μαγνητίζει και συσπειρώνει ανθρώπους στο απέναντι πεζοδρόμιο. Βέβαια τα γεγονότα είναι πεισματάρικα, όπως έλεγε ένας μεγάλος ηγέτης του παρελθόντος, αρκεί βέβαια να βρουν ανοιχτά αυτιά.

Η αλλαγή επί τα χείρω των χρήσεων γης στη Βούλα που υποτίθεται ότι επιδιώκει μια σκοτεινή ομάδα δημοτικών αρχόντων, έχει γίνει ο υπ’ αριθμόν ένα αστικός μύθος της περιοχής. Η σημερινή διοίκηση από το 2010 εγκαλείται ότι κρύβεται πίσω από τις επιδιώξεις αλλαγής του οικιστικού χαρακτήρα της Βούλας, ωστόσο σε αυτά τα πέντε χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι των τριών πόλεων έκανε το αντίθετο:

Διασφάλισε – στο μέτρο που αναλογεί σε μια δημοτική αρχή να παίρνει τέτοιες αποφάσεις – τις σημερινές χρήσεις γης στη λεωφόρο Βασιλέως Παύλου, απαγορεύοντας την προσθήκη νέων. Κι αυτό σε αντίθεση με την υπερκείμενη νομοθεσία, που από το 2014 με την αλλαγή του Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας, άνοιξε την πόρτα ώστε η περιοχή της Βούλας και όχι μόνο να γεμίσει με πραγματικά οχλούσες χρήσεις (π.χ. βενζινάδικα, συνερ- γεία και κέντρα διασκέδασης). Κι όμως, η υπεράσπιση των σημερινών χρήσεων γης χρησιμοποιείται και σήμερα ως κύριο αντιπολιτευτικό χαρτί έναντι όσων υποτίθεται ότι επιδιώκουν γενικώς την εμπορευματοποίηση.

Διαχρονικά άλλωστε στην περιοχή μας, το δίλημμα «τσιμέντο ή πράσινο» άγγιζε μια ευαίσθητη περιοχή του εκλογικού σώματος, ενεργοποιώντας αμυντικά πολιτικά αντανακλαστικά. Το δίλημμα αυτό κατασκευάζει έναν εικονικό εχθρό και οχυρώνει παράλληλα ένα πολιτικό ακροατήριο που πιστεύει ότι θα χάσει μέρος από την ποιότητα ζωής που απολαμβάνει σήμερα και από την αξία της περιουσίας του, αν αφήσει τους οπαδούς του «γκρι» να επελάσουν. Δοκιμασμένη συνταγή για τους αυτόκλητους υπερασπιστές, αν και βασισμένη σε μια πολιτική απάτη.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι περασμένες δεκαετίες συσσώρευσαν πολύ αχρείαστο δημοτικό τσιμέντο σε κοινόχρηστους χώρους, που μόλις πρόσφατα ξεκίνησε να αφαιρείται.

Στην ίδια κατηγορία, αυτή των αστικών μύθων, ανήκει και ο ισχυρισμός ότι ο Δήμος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης χρεώνει τα υψηλότερα δημοτικά τέλη. Άριστη βάση για να θεμελιώσει κανείς μαξιμαλιστικά αιτήματα για τον Δήμο, μόνο που δεν είναι καθόλου αληθής: Ο συντελεστής 1,52 ευρώ ανά τετραγωνικό που ισχύει ενιαία για τον Δήμο από το 2016 κινείται σε μεσαία για την Αττική επίπεδα, με τον Δήμο Αθηναίων, τον Δήμο Πειραιά, τον Άλιμο, τα Καλύβια και τη Νέα Σμύρνη μεταξύ άλλων να χρεώνουν περισσότερα.

Η κινδυνολογία γέμισε με πειστικά σε πρώτη όψη επιχειρήματα αρκετά προεκλογικά προγράμματα μέχρι στιγμής. Η μονάδα επεξεργασίας απορριμμάτων στη Σχολή Ευελπίδων δεν αποτελεί πλέον επιλογή της διοίκησης. Εξ αρχής άλλωστε είχε δηλωθεί ότι η υπόθεση μελετάται από ένα επιστημονικό δυναμικό, χωρίς να έχουν ληφθεί αποφάσεις. Και τώρα που η απόφαση είναι να μην προχωρήσει η Μονάδα, αφού τα δεδομένα της έρευνας δεν έδωσαν ικανοποιητικές απαντήσεις, το θέμα εξακολουθεί να αναπαράγεται ως αντιπολιτευτικό όπλο, σε πείσμα των πραγματικών δεδομένων.

Ακόμη, η υποτιθέμενη «μπάρα» που θα μπει στο Λαιμό, μπροστά από τον Αστέρα για να κόψει την πρόσβαση των πολιτών στη χερσόνησο έχει διαψευστεί από το 2016, όταν παρουσιάστηκε το σχέδιο της επένδυσης. Ωστόσο ακόμη και σήμερα η «μπάρα» σερβίρεται σε προεκλογικές συγκεντρώσεις για να «αποδείξει» τον ενδοτικότητα της δημοτικής διοίκησης και ως κακό σενάριο αναπαράγεται με μεγάλη ταχύτητα.

Στο παιχνίδι της παραπλάνησης μπήκε και ο τοπικός Τύπος της περιοχής. Σε πρωτοσέλιδο τίτλο γράφτηκε ότι «η Εκκλησία πουλάει», ενώ η πραγματικότητα είναι ότι η Εκκλησία «μισθώνει» ή «θέλει να χτίσει». Ενώ προ λίγων εβδομάδων, κάποιοι αναγνώστες του ίδιου μέσου διάβασαν σε ρεπορτάζ για την απόφαση μιας δίκης πολιτικού προσώπου του Δήμου ότι αυτό κρίθηκε αθώο, όπως έγραφε ο τίτλος, ενώ οι δικαστές το καταδίκασαν σε φυλάκιση.

Όταν η αλήθεια θεωρείται σχετικό μέγεθος, βρισκόμαστε σε επικίνδυνο πολιτικό έδαφος. Και αν οι ανακρίβειες περισσεύουν, αυτό που λείπει από αυτή την προεκλογική περίοδο μέχρι στιγμής (πλην πολύ λίγων εξαιρέσεων) είναι ο προγραμματικός λόγος, τα πολιτικά επιχειρήματα, η αντιπαράθεση οραμάτων και ιδεών, η παράθεση αξιών και διαχειριστικών λύσεων.