Ένα καθαρόαιμο αθηναϊκό μυθιστόρημα με σύγχρονη πλοκή που κλείνει το μάτι στη νοσταλγία για τις αξίες που χάνονται από το μετανεωτερικό κύμα που φέρνει στις κοινωνικές σχέσεις η σύγχρονη τεχνολογία είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του Χρήστου Χωμενίδη, Ο Τζίμης στην Κυψέλη, το οποίο κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες από τις εκδόσεις Πατάκη, πριν γίνει γνωστή η μεγάλη διάκριση του συγγραφέα για το προηγούμενο βιβλίο του Νίκη που απέσπασε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Μυθιστορήματος.

Η ενδιαφέρουσα πλοκή με στοιχεία από ντετέκτιβ στόρυ και οι σύνθετοι χαρακτήρες που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστούν και σε ένα νουάρ μυθιστόρημα, διαμορφώνουν ένα αξιόλογο page turner βιβλίο που δεν καταφεύγει στις εύκολες λύσεις για να κρατήσει αμείωτο το αναγνωστικό ενδιαφέρον. Ο χώρος του σύγχρονου θεάτρου, η παλιά Αθήνα, η συμβατικότητα των οικογενειακών δεσμών και οι επιπλοκές των ψυχικών ασθενειών είναι οι τόποι όπου εκτυλίσσεται η αφήγηση, διαμορφώνοντας έναν πρωτότυπο και σύγχρονο λογοτεχνικό κόσμο που «μιλά» ιδιαίτερα στους σημερινούς μεσήλικες και σε όσους βιώνουν τραυματικά το διευρυνόμενο χάσμα των γενεών.

Κεντρικό συμβάν της ιστορίας που δεν αποκαλύπτεται παρά στο μέσο της ανάγνωσης είναι μια σύγχρονη «δολοφονία χαρακτήρα» του κεντρικού ήρωα με χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ο μικρόκοσμος του θεάματος και της ενημέρωσης με τις αμετροεπείς φιλοδοξίες, τις μικροπρέπειες και τις παθογένειες που τον διέπουν ακτινογραφείται χωρίς οίκτο και ωραιοποιήσεις, φανερώνοντας την αθέατη όψη μιας κοινωνίας που την χαρακτηρίζει η υποκρισία.

Ο Τζίμης στην Κυψέλη είναι ένα αντρικό μυθιστόρημα, με τις αναπαραστάσεις των φύλων να εικονογραφούνται με έναν αρκετά στερεοτυπικό τρόπο που σε κάποια σημεία μοιάζει σήμερα παλιομοδίτικος ή ίσως ξεπερασμένος. Η απουσία του πολιτικού στοιχείου σε μια θεματική περιοχή που «σηκώνει» την ανάλογη ανάλυση είναι ένα άλλο αξιοπρόσεκτο σημείο του βιβλίου, το οποίο σε κάθε περίπτωση έχει γραφτεί για να καταναλωθεί απνευστί, αφήνοντας ενδιαφέρουσες σκέψεις και μια λαχτάρα για βόλτα στα στενά της Κυψέλης.