Συνειδητοποιώντας ότι σχολείο δεν είναι μόνο γνώσεις

Η Νεφέλη Τασό είναι μαθήτρια της Α’ τάξης στο Γενικό Λύκειο Βάρης

Της Νεφέλης Τασό

Αυτούς τους τελευταίους μήνες ζούμε κάτι πρωτότυπο που δεν μας έχει ξανασυμβεί. Αυτή η μεγάλη πανδημία μας έμαθε πάρα πολλά και ο καθένας μας την βίωσε διαφορετικά. Εγώ ως μαθήτρια 1ης Λυκείου θα γράψω τις σκέψεις μου και την προσωπική μου εμπειρία, το πώς βίωσα αυτό που λέμε καραντίνα.

Στην αρχή θυμάμαι πριν φτάσει ο κορονοϊός στη χώρα μας, ήμασταν στο σχολείο με τους συμμαθητές μας και κάναμε πλάκες πάνω σε αυτό καθώς δεν ξέραμε ακριβώς τι ήταν… Βλέπαμε διάφορα βιντεάκια στα social media και γελοιοποιούσαμε αυτό που συνέβαινε στην Κίνα. Ύστερα έφτασε το πρώτο κρούσμα, θυμάμαι χαρακτηριστικά που άρχιζαν στις τάξεις να μας φέρνουν αντισηπτικά, ανακοινώσεις από το Υπουργεία Υγείας αλλά παρολ’ αυτά, συνεχίζαμε να αγνοούμε την κατάσταση αυτή. Όλοι λεγαμε πως πρέπει να κλείσουν τα σχολεία και εννοείται αυτό το λέγαμε για να γλιτώσουμε το μάθημα και να κάτσουμε σπίτι μας.

Όταν ανακοινώθηκε η εντολή του πρωθυπουργού για την αναστολή λειτουργίας των σχολείων, όλοι ήμασταν χαρούμενοι! Τις πρώτες δύο εβδομάδες μπορώ να πω ότι τις απόλαυσα όταν τα κρούσματα ήταν λίγα, όταν νομίζαμε ότι τα σχολεία θα άνοιγαν ξανά και θα ήταν όλα κανονικά. Αλλά τελικά όχι… Όταν τα σχολεία συνέχιζαν να μην ανοίγουν, κάπου εκεί σκούρυναν τα πράγματα, άρχισα και εγώ να αντιλαμβάνομαι σιγά σιγά τι έχει γίνει και να το βλέπω πιο σοβαρά. Κάπου εκεί ξεκίνησαν και τα μαθήματα εξ αποστάσεως, όπου συνδεόμασταν από εφαρμογές και ακούγαμε τον καθηγητή να μας παραδίδει κανονικά το μάθημα όπως και στην τάξη.

Δυστυχώς τα online μαθήματα δεν λειτούργησαν έτσι ακριβώς όπως θα ήθελα… Ήμασταν πολλοί μαθητές ταυτόχρονα και μιλάγαμε παράλληλα με τον καθηγητή ή ο ένας πάνω στον άλλον, δεν υπήρχε η συνεννόηση που θα θέλαμε, πιστεύω. Έτσι σιγά σιγά σταμάτησαν αρκετοί να παρακολουθούν τα μαθήματα, μια από αυτούς ήμουν κι εγώ.

Βίωσα έντονα το social distancing, δεν έβλεπα τους φίλους μου, δεν έβλεπα το σχολείο μου ούτε έβγαινα έξω, κάτι το οποίο φαινόταν πάρα πολύ παράλογο και δύσκολο, γιατί ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε. Μπορώ να πω πως η καθημερινότητα του σχολείου μου έλειψε απίστευτα! Μέσα από τον ιό και όλα αυτά που ζήσαμε κατάφερα να αντιληφθώ την αξία του σχολείου και ότι δεν πάμε εκεί μόνο για να πάρουμε γνώσεις! Κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο! Είναι κάτι που ακόμη μου λείπει πάρα πολύ και είναι η ευχή μου να γυρίσω πίσω στο σχολείο και να το δω όπως ήταν πριν 3 μήνες!

Τώρα που άνοιξαν δυστυχώς δεν πηγαίνω, διότι έχω άτομο που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες στο σπίτι μου, αν και το προτιμώ διότι πιστεύω πως αν έβλεπα το σχολείο τόσο έρημο όσο μου το περιγράφουν οι φίλοι μου που πηγαίνουν, θα στεναχωριόμουν απίστευτα. Πλέον ζω πολύ πιο διαφορετικά, εκτιμώντας απλά και μόνο το γεγονός ότι μπορώ να βρίσκομαι έξω στους δρόμους και στις πλατείες! Δεν εύχομαι παρά μόνο υγεία και είμαι χαρούμενη που η Ελλάδα πέρασε περισσότερο ομαλά αυτό που συνέβη.