Όποιος έρχεται σε επαφή με το δρομικό κίνημα, με την τάση δηλαδή χιλιάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας που βάζουν την άσκηση γενικότερα και το τρέξιμο ειδικότερα στη ζωή τους, δοκιμάζει πολλές συγκινήσεις, άλλες προσωπικές και άλλες συλλογικές.
Παρά τη γενική αυτή αλήθεια, η εμπειρία της πρόσφατης αθλητικής διοργάνωσης που πραγματοποιήθηκε στο Καβούρι στις 2 Απριλίου, την παγκόσμια ημέρα ευαισθητοποίησης για τον αυτισμό, είχε κάτι πολύ ξεχωριστό. Ήταν μια εμπειρία από αυτές που σε μετασχηματίζουν, που αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο έχεις συνηθίσει να βλέπεις τα πράγματα.
Ο αυτισμός άλλωστε κατατάσσεται στις αόρατες αναπηρίες. Οι άνθρωποι που πάσχουν από κάποια διαταραχή του αυτιστικού φάσματος δεν χρησιμοποιούν αμαξίδιο και είναι κατά κανόνα αρτιμελείς, όμως για τους περισσότερους ανθρώπους μόνο αυτά είναι τα «τεκμήρια» της αναπηρίας. Η όποια αποκλίνουσα συμπεριφορά τους στο δημόσιο χώρο ή κατά τη διάρκεια μιας κοινωνικής αλληλεπίδρασης δεν αναγνωρίζεται εύκολα από τα νευροτυπικά άτομα, καθώς μάλιστα κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Η έλλειψη πληροφόρησης και τα κοινωνικά στερεότυπα που κρατούν τους ανθρώπους με αυτισμό τις περισσότερες φορές κλεισμένους σπίτι, δίπλα σε οικογένειες που αισθάνονται ενοχές και απελπισία, κρατούν το φαινόμενο ακόμα περισσότερο κρυφό, δυσπρόσιτο, ακατανόητο. Για το λόγο αυτό η διοργάνωση Race for Autism έχει μεγάλη αξία για το μήνυμά της: Οι αυτιστικοί άνθρωποι υπάρχουν, γνωρίστε τους, αναγνωρίστε τα σημάδια, αποδεχτείτε τους, δώστε τους τον απαραίτητο δημόσιο χώρο να αναπτυχθούν και να χαρούν, ζήστε μαζί τους.
Μια συνεύρεση της διαφορετικότητας και μια διαδήλωση της συμπερίληψης στο υγιές πλαίσιο του αθλητισμού
Η εκκίνηση του αγώνα ήταν κάτι παραπάνω από πρωτόγνωρη. Αθλητές με αναπηρικά αμαξίδια προπορεύτηκαν μαζί με τους συνοδούς τους εκκινώντας την όμορφη παραλιακή διαδρομή. Άλλωστε, η δυνατότητα να λάβουν μέρος αθλητές με αμαξίδια και τροχήλατα ήταν ο λόγος για τον οποίο η διοργάνωση «μετακόμισε» από το πάρκο Τρίτση όπου πραγματοποιήθηκε στην πρώτη φορά, στη Βουλιαγμένη.
Μπροστά σε αυτή τη συγκινητική εικόνα, αναλογίζεται κανείς: Αφού άνθρωποι που ζουν καθηλωμένοι σε ένα καροτσάκι, που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους έναν απροσδιόριστο αριθμό μάλλον αδιανόητων στους περισσότερους δυσκολιών, βρίσκονται εδώ, στη γραμμή εκκίνησης ενός αγώνα δρόμου 10 χιλιομέτρων και χαμογελούν στους φωτογράφους, τότε αυτά που χρειάζονται οι προσωπικότητες αυτές για να «ανθίσουν» δεν είναι κάτι άφταστο. Χρειάζονται αναγνώριση της αναπηρίας τους, πρόβλεψη κατάλληλων υποδομών για να μη βρουν εμπόδια στο δρόμο τους, παραχώρηση προτεραιότητας, ευγένεια και σεβασμό.

Ανάλογες είναι οι σκέψεις και για τους αυτιστικούς δρομείς. Μικρότεροι και μεγαλύτεροι σε ηλικία αθλητές, καθημερινοί άνθρωποι που ανακάλυψαν τις θεραπευτικές ιδιότητες του αθλητισμού, βρέθηκαν στη δική τους γιορτή. Από το μικρόφωνο ο εκφωνητής του αγώνα, Πέτρος Παρθένης, ανήγγειλε τον τερματισμό του Γιάννη, του πρωταγωνιστή της σελίδας «Η ζωή μου με τον Γιάννη», που ξεκίνησε η μητέρα του Άδα Σταματάτου, η επικεφαλής του Race for Autism. Ήταν μια συνεύρεση της διαφορετικότητας και μια διαδήλωση της συμπερίληψης μέσα στο υγιές πλαίσιο που διαμορφώνει ο αθλητισμός για όλους.
Πάνω από 1.000 δρομείς
Σε οργανωτικό επίπεδο, η εκδήλωση πέτυχε απόλυτα τους στόχους της. Πάνω από 1.000 δρομείς έκαναν εγγραφή στη διαδρομή των 5 χιλιομέτρων, ενώ στην πρώτη ομάδα δρομέων συμμετείχαν 9 αμαξίδια, 2 χειρήλατα με επαγγελματίες αθλητές και παραολυμπιονίκες αλλά και πολλούς αθλητές με αναπηρίες. Την εκκίνηση έδωσε ο Δήμαρχος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης Γρηγόρης Κωνσταντέλλος μαζί με την υφυπουργό Εργασίας Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Δόμνα Μιχαηλίδου και την πρόεδρο του Race for Autism, Άδα Σταματάτου. Παρούσα φυσικά και η εντεταλμένη δημοτική σύμβουλος για τις δράσεις σχετικά με τα ΑμεΑ, Μαίρη Φουρναράκη. Στον αγώνα συμμετείχε τρέχοντας και η υφυπουργός Τουρισμού Σοφία Ζαχαράκη, ενώ στις απονομές παρευρέθηκε ο αντιπεριφερειάρχης Αττικής και άτομο με αναπηρία, Νίκος Πέππας.
H διαδρομή του Καβουρίου είχε τις ομορφιές αλλά και τις δυσκολίες της (ανηφόρες με συνολική άνοδο 150 μέτρα). Ο συννεφιασμένος καιρός ήταν ιδανικός για άθληση, αλλά ίσως όχι για …φωτογραφίες. Τόσο η Τροχαία όσο και δεκάδες εθελοντές φρόντισαν ώστε οι δρομείς να κινηθούν με ασφάλεια, χωρίς να διαταραχθεί η κυκλοφορία στην παραλιακή λεωφόρο (καταλήφθηκε μία λωρίδα). Ο δήμος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης φρόντισε για την καθαριότητα του χώρου και την άρτια προετοιμασία, ενώ η Δημοτική Αστυνομία ήταν σύσσωμη επί ποδός για να διαχειριστεί τα κυκλοφοριακά προβλήματα εντός του οικιστικού ιστού.

Όπως είχε υποσχεθεί και αρχικά η Άδα Σταματάτου, το Race for Autism αγκάλιασε ανθρώπους κάθε δυναμικότητας: Ο πρώτος του αγώνα (Δαυίδ Φουρμούζης) τερμάτισε σε χρόνο 16:45 και ο τελευταίος σε χρόνο 1:10:45. Στο πολύχρωμο ποτάμι των δρομέων βρέθηκαν άνθρωποι κρατώντας τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους, σε μια κυριακάτικη δραστηριότητα που άφησε ένα ξεχωριστό στίγμα. Για το λόγο αυτό άλλωστε, οι σκέψεις είναι να διοργανωθεί εκ νέου του χρόνου στη φιλόξενη Βουλιαγμένη.