Η Βούλα έχει το δικό της «παραμύθι» εδώ και χρόνια, την υπόθεση της ΜΕΕΚΒ. Μια ιστορία που τρέφει τη δημοτική αντιπαράθεση από τη δεκαετία του 1950 με αρκετές διακοπές. Μια περιουσία ιδιωτών στη Βούλα που διεκδίκησε ο Δήμος ως κοινόχρηστη, την έχασε στα δικαστήρια τελεσίδικα (την «πηγάδα» το 2002, το «καζίνο» το 2004 και το Notos» το 2010) και έκτοτε δίνει ανέξοδα, εύκολα και κινδυνολογικά επιχειρήματα σε κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή του Δήμου. Το θέμα επανήλθε σε τοπικό μέσο και στο Δημοτικό Συμβούλιο μετά από μια ιστορική αναφορά του «Δημοσιογράφου» στο προηγούμενο φύλλο, η οποία διαβάστηκε ως «νέα εξέλιξη» από όσους αναζητούν παντού λαβές για ένα δικό τους αρνητικό αφήγημα.

Είναι βέβαια υποκριτικό να ζητά κανείς από την ασφάλεια της ιδιωτικής του ακίνητης περιουσίας την κρατικοποίηση των ακινήτων που κατέχουν άλλοι επικαλούμενος το «γενικό καλό». Ο αφορισμός «εταιρεία φάντασμα» για τη ΜΕΕΚΒ δεν καταργεί το γεγονός ότι πίσω από τους τίτλους ιδιοκτησίας, υπάρχουν φυσικά πρόσωπα που κατοχύρωσαν δικαστικά την περιουσία τους (βέβαια τι να απαντήσει κανείς σε κάποιον που γραπτώς και επωνύμως χαρακτηρίζει τις δικαστικές αποφάσεις «τερτίπια»).

Είναι επίσης παραπλανητικό να ταυτίζει κανείς τα οικόπεδα της ΜΕΕΚΒ με την παραλία της Βούλας. Η παραλία θα είναι πάντα δημόσια και προσβάσιμη, το δε παραλιακό ακίνητο της ΜΕΕΚΒ δεσμεύεται απόλυτα από τις προστατευτικές διατάξεις του Προεδρικού Διατάγματος 254/2004 για τις ήπιες χρήσεις στο παράκτιο μέτωπο της Αττικής.

Είναι τέλος προπαγανδιστική κινδυνολογία και ωμό ψέμα, να επικαλείται κανείς τον αρχικό (1923) χαρακτηρισμό των ακινήτων ως «καζίνο» και «ξενοδοχείο» για να πει σήμερα ότι υπάρχει τέτοια προοπτική. Ο μόνος άλλωστε φορέας που έχτισε στο παραλιακό οικόπεδο «μαγαζί» ήταν ο …ίδιος ο Δήμος (το Notos) για να το παραδώσει τελικά στον πραγματικό ιδιοκτήτη του ακινήτου που εν τέλει αναγνώρισαν οι τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις, παρά τις περί του αντιθέτου νομικές προσπάθειες του Δήμου αλλά και του ελληνικού Δημοσίου.