Θοδωρής Μυστιλόγλου: Ένας ρεμπέτης από τη Βούλα

Η αγαπημένη του εμφάνιση περιλαμβάνει τιράντες και καπέλο, στις κομπανίες του παίζει μπαγλαμά και βιολί και το χαμόγελο δεν φεύγει ποτέ από το πρόσωπό του. Ο Θοδωρής Μυστιλόγλου, μια από τις πλέον συμπαθείς φυσιογνωμίες στα καλλιτεχνικά δρώμενα του Δήμου Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, μέσα από τη συνεχή συμμετοχή του στις θεατρικές και καλλιτεχνικές ομάδες του 2ου Γυμνασίου και Λυκείου Βούλας, στα 26 του μόλις χρόνια έχει ήδη κάνει πολλά: Εκατοντάδες εμφανίσεις σε μαγαζιά, συμμετοχή σε συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και φεστιβάλ και την ίδια στιγμή προσπαθεί να πάρει το πτυχίο του από το Τμήμα Στατιστικής του Πανεπιστημίου Πειραιά, ενώ έχει ήδη πάει μετανάστης με την οικογένειά του και έχει επιστρέψει στη χώρα. Σήμερα όπως όλοι οι καλλιτέχνες υπομένει τον …κορονοϊό έχοντας στερηθεί το «οξυγόνο» της τέχνης που είναι η επαφή με το κοινό. Παρά τις αντιξοότητες της περιόδου, ο ευγενικός ρεμπέτης της Βούλας σήμερα ετοιμάζει το πρώτο του μεγάλο βήμα στο τραγούδι, κυκλοφορώντας δισκογραφικά εντός των επόμενων ημερών την πρώτη του σύνθεση. Και βέβαια παραμένει αισιόδοξος.


Από ποιους δρόμους ένας νέος καλλιτέχνης όπως εσύ πηγαίνει στο λαϊκό τραγούδι και μάλιστα στη ρεμπέτικη και παραδοσιακή μορφή του και όχι την εμπορική σύγχρονη εκδοχή;

Έχει να κάνει καθαρά με τα βιώματα και τις εμπειρίες καθενός. Ξεκίνησα με την κλασική μουσική από τη Β’ Δημοτικού. Από το Γυμνάσιο και έπειτα ξεκίνησα να θέλω να παίζω με άλλους, όχι μόνος σε ένα δωμάτιο με μια παρτιτούρα όπως είχα συνηθίσει. Τότε μάλλον έπαιξαν ρόλο τα βιώματα που έχω από τον Κερατσινιώτη πατέρα μου, καθώς τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά ακούγονταν διαρκώς σπίτι μας. Εγώ μεγάλωσα με αυτά τα τραγούδια, τα ξέρω απ’ έξω σχεδόν όλα. Ήταν σχεδόν αναπόφευκτο να στραφώ εκεί.

Πώς συνέβαλαν τα μαθητικά σου χρόνια στον προσανατολισμό σου προς την τέχνη;

Στην αρχή του Γυμνασίου προσπαθούσα να βρω τα πατήματά μου στη μουσική, γιατί κάτι μου έλειπε. Η Δέσποινα Φραγκεδάκη αρχικά με έβαλε στη θεατρική ομάδα επειδή είχα καλή φωνή, όχι για το βιολί. Με αυτή την αφορμή όμως άρχισα να ασχολούμαι με άλλα είδη μουσικής, με παρότρυνση της Δέσποινας Φραγκεδάκη, η οποία μας ανέθετε να βγάζουμε κάθε εβδομάδα συγκεκριμένα τραγούδια, στο μάθημα των καλλιτεχνικών. Μπαίνοντας όλο και περισσότερο στο νόημα των τραγουδιών και ωριμάζοντας, το αγάπησα πολύ. Μετά ήρθαν και συγκινήσεις, όπως η συμμετοχή μας στα πανευρωπαϊκά φεστιβάλ θεάτρου για νέους.

Συμμετείχες πρόσφατα σε μια μουσική τηλεοπτική παραγωγή, πέρασες ένα τραγούδι στο «Ράδιο Αρβύλα». Ποιος θεωρείς είναι ο ρόλος της τηλεόρασης στην καθιέρωση ενός καλλιτέχνη σήμερα;

Στο Voice of Greece συμμετείχα με τη λογική ότι εφόσον θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική, το τραγούδι ή τη σύνθεση, ακόμη δεν το έχω οριοθετήσει, και με δεδομένο ότι είναι ένας δύσκολος χώρος, πρέπει να κάνω το 100% των όσων μπορώ. Αν δεν ήμουν λοιπόν τόσο σίγουρος για την κατεύθυνση, δεν θα το επέλεγα διότι όσο παράξενο και αν ακούγεται, η έκθεση δεν με ευχαριστεί τόσο. Πηγαίνοντας εκεί συνάντησα ευχάρι- στες εκπλήξεις και από την παραγωγή και από την Ελεονόρα Ζουγανέλη. Ήταν πολύ σημαντική εμπειρία, κάτι που δεν το περίμενα, όσο και αν υπήρχαν τα αναμενόμενα στοιχεία του τηλεοπτικού σόου. Η εμφάνιση στο «Ράδιο Αρβύλα» ήταν αναπάντεχη. Για μένα το να φτιάξω ένα τραγούδι, σατιρικό ή όχι, είναι πια καθημερινότητα. Ειδικά σε δύσκολες στιγμές και εποχές όπως η σημερινή, αισθάνομαι την ανάγκη να εκφρα- στώ με αυτό τον τρόπο. Ήταν κάτι ευχάριστο, εκτιμώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν τις καλλιτεχνικές μου δηλώσεις και τις συμμερίζονται.

Μπορεί να υπάρξει σήμερα καλλιτέχνης χωρίς τηλεόραση;

Φυσικά και μπορεί να υπάρξει, δεν ξέρω ωστόσο αν μπορεί να επιβιώσει από αυτό. Καλλιτέχνης δεν είναι μόνο όποιος γίνεται διάσημος. Καλλιτέχνης είναι όποιος ζωγραφίζει κάτι και το βάζει στον τοίχο του, αυτός που θα γράψει ένα ποίημα και θα το διαβάσει στα παιδιά του το βράδυ, όλοι καλλιτέχνες είναι. Κάποιοι απλώς προσπαθούν να ζήσουν από αυτό.

Το να εκφέρεις άποψη για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως έκανες, θεωρείς ότι βοηθά ή όχι έναν καλλιτέχνη;

Πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι που σου προσθέτει ως άνθρωπο, να είσαι ενεργός πολίτης και να ενδιαφέρεσαι για το κοινό καλό. Από εκεί και έπειτα δεν έχει τόση σημασία αν σε βοηθά ως καλλιτέχνη. Στις μέρες παρατηρείται να βάζουμε ταμπέλες σε ανθρώπους. Το δύσκολο είναι να δούμε πέρα από την ασυνείδητη αυτή τοποθέτηση που κάνει το μυαλό μας για τον καθένα και να μην κρίνουμε έχοντας μια κατασκευασμένη άποψη στο μυαλό μας με σκοπό να καταλήξουμε στο συμπέρασμα που επιθυμούμε. Είναι δύσκολο αλλά αν προσπαθήσουμε να γκρεμίσουμε αυτά τα στεγανά, θα μπορέσουμε πέρα από μικρές διαφωνίες και αντίθετες απόψεις, να πατήσουμε σε μια αληθινή ισότητα δικαιωμάτων που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη.

Πώς επηρέασε η πανδημία τη δουλειά σου;

Πριν την πανδημία είχα ξεκινήσει περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις με το σχήμα μου, είμαι σε μια ηλικία ξεκινήματος άλλωστε, δεν υπάρχει κάποια στρωμένα καριέρα. Η κατάσταση αυτή μας δυσκόλεψε πολύ. Εγώ ζω με το επίδομα των καλλιτεχνών, το οποίο καθυστερεί μάλιστα και κάποιους μήνες. Ευτυχώς, υπάρχει μια οικογένεια για υποστήριξη. Όλα τα καλλιτεχνικά μπήκαν σε μια παύση. Είμαι από τους τυχερούς πάντως, καθώς μέσα σε αυτή την περίοδο έκανα μία συνεργασία η οποία θα κυκλοφορήσει τώρα, δεν ήμουν στάσιμος. Ευελπιστώ ότι όλα θα δώσουν αποτελέσματα όταν ανοίξει πια η κοινωνία μας και θα μπορέσουμε να δούμε με αισιοδοξία το μέλλον. Στα τέλη Μαρτίου θα κυκλοφορήσει η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, ένα τραγούδι που έγραψα μουσική και στίχους με τίτλο «Αέναο», με τη Λίνα Ροδοπούλου που με εμπιστεύτηκε, ένα χαρούμενο κομμάτι που θέλουμε να λειτουργήσει ως προάγγελος του καλοκαιριού και των καλύτερων που έρχονται στην πορεία.