Είναι γέννημα θρέμμα της Βούλας και τα τελευταία χρόνια διαπρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες στον τομέα της αεροδιαστημικής επιστήμης. Σήμερα, στα 36 του χρόνια, και από αρχής του 2021 θα είναι κύριος ερευνητής στο Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας του Λουξεμβούργου. Ο λόγος για τον επίκουρο καθηγητή Αεροδιαστημικής Μηχανικής στο Texas A&M University, Αλέξανδρο Γεράκη, ο οποίος μίλησε στον «Δημοσιογράφο» για την εμπειρία του ως φοιτητή και καθηγητή στα κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα του πλανήτη, την αγάπη του για την επιστήμη που υπηρετεί, ενώ περιγράφει συνοπτικά το ερευνητικό του έργο που είναι σε εξέλιξη.
Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με την πειραματική φυσική και ακολούθως με την αεροδιαστημική μηχανική;
Από μικρός με απασχολούσε το «πώς» και το «γιατί» τα πράγματα – όλα τα πράγματα – δουλεύουν όπως δουλεύουν. Μέχρι το Γυμνάσιο είχα ταυτοποιήσει πως η φυσική ήταν η επιστήμη που ασχολιόταν με αντίστοιχα ερωτήματα που αφορούν στο πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο αντικείμενο στο σύμπαν, οπότε η πορεία μου ήταν μονόδρομος προς τα εκεί. Παρότι η μετέπειτα εκπαίδευσή μου ήταν στη θεωρητική και κυρίως πειραματική ατομική, μοριακή και οπτική φυσική, συνειδητοποίησα πως τα εργαλεία που ανέπτυσσα σε αυτόν τον κλάδο μπορούσαν να βρουν εφαρμογή στον τομέα την αεροδιαστημικής μηχανικής, προσφέροντας καινοτόμες λύσεις σε προβλήματα και μεθόδους δεκαετιών στον κλάδο. Οπότε, όταν το Τμήμα Αεροδιαστημικής του Τέξας Α&Μ University, το 2ο μεγαλύτερο πολιτειακό πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ, έψαχνε κάποιον που να διεξάγει έρευνα προς αυτήν την κατεύθυνση, έκανα αίτηση και τελικώς εκλέχθηκα καθηγητής. Με μεγάλη μου χαρά μπορώ να πω πως 2,5 χρόνια μετά, σαν ερευνητική ομάδα κατα- φέραμε πλήρως να φέρουμε σε πέρας ό,τι υποσχέθηκα τότε!
Έχετε φοιτήσει και εργαστεί στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, μεταξύ των οποίων το University College London, το Χάρβαρντ και το Πρίνστον. Με ποιο τρόπο τα εκπαιδευτικά ιδρύματα συνέβαλαν στην εξέλιξη σας;
Όπως κάθε οργανισμός, έτσι και τα πανεπιστήμια δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σύνολο των ανθρώπων οι οποίοι εργάζονται σε αυτά. Έτσι, το μεγαλύτερο που μπορεί να αποκομίσει κανείς από τέτοιου κύρους πανεπιστήμια είναι η μαθητεία αρχικά, συνεργασία και φιλία εν συνεχεία, με μερικούς από τους λαμπρότερους επιστήμονες στον τομέα τους. Το πανεπιστήμιο δεν είναι τελικά παρά ένας incubator, όπως θα λέγαμε αντίστοιχα για start ups, για ερευνητές. Ένα ακόμη θετικό πάντως του να έχεις πάει σε τέτοια πανεπιστήμια είναι ότι τελικά απομυθοποιείς αυτά τα επιστημονικά «τοτέμ», είναι άνθρωποι όπως όλοι μας που δουλεύουν και εκεί, και συνεχίζεις χωρίς να σε απασχολούν πλέον τα rankings κ.λπ.
Ήταν το όνειρο σας να ασχοληθείτε με τη συγκεκριμένη επιστήμη; Τι θα συμβουλεύατε στους νέους που σκέφτονται να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο;
Όπως προείπα ήξερα απλά μία γενική κατεύθυνση που ήθελα να ακολουθήσω. Οι λεπτομέρειες και η συγκεκριμένη κατεύθυνση προέκυψε σιγά σιγά, όσο εξερευνούσα εις βάθος τον χώρο. Το σημαντικότερο νομίζω ήταν πάντα ότι πραγματικά αγαπούσα (και αγαπάω) τη δουλειά μου, ποτέ δεν την είδα σαν αγγαρεία και άρα είχα πάντα εγγενές ενδιαφέρον να προχωρήσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Οπότε γενικά σε έναν νέο άνθρωπο θα συμβούλευα, όσο κλισέ και εάν ακούγεται, πραγματικά να κάνει το χόμπυ του, το μεράκι του δουλειά και τότε πραγματικά θα γίνει καλός/καλή σε αυτό. Εάν τώρα μιλάμε συγκεκριμένα για τις θετικές επιστήμες ειδικά, οι ίδιες αρχές ισχύουν γενικά, συν ενδεχομένως εξτρά επιμονή και συγκέντρωση στον τελικό στόχο, όποιος και εάν επιλέξει κάποιος να είναι αυτός, μιας και ο δρόμος προς τα εκεί είναι ανηφορικός, μακρύς και πολλές φορές μοναχικός. Τελευταίο είναι να έχουν και μία δόση «θράσους», δηλαδή να μην σκέφτονται «μα εμένα θα πάρουν σε αυτή τη θέση;». Κάποιον/κάποια πρέπει να πάρουν, ας είσαι εσύ αυτός/αυτή, εφόσον βέβαια πληροίς τα τυπικά προσόντα της θέσης.
Ποιο είναι ακριβώς το ερευνητικό σας έργο;
Κύριος τομέας της ειδικότητάς μου είναι η αλληλεπίδραση φωτός με την ύλη, σε όλες τις μορφές της τελευταίας (στερεά/υγρή/αέρια/πλάσμα). Η ενασχόλησή μου με τον κλάδο έχει διττή υπόσταση. Αρχικώς, ασχολούμαι με την ανάπτυξη μη γραμμικών διαγνωστικών τεχνικών laser όπου ο σκοπός είναι η ανάπτυξη μη παρεμβατικών διαγνωστικών, ώστε να μπορούμε να μελετήσουμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό ένα σύστημα, χωρίς να το διαταράξουμε. Αυτές οι διαγνωστικές βρίσκουν εφαρμογή σε πληθώρα τομέων, όπως η νανοτεχνολογία, αεροδιαστημική, πυρηνική σύντηξη, κινητήρες (πλάσματος ή εσ. καύσεως) καθώς και πειράματα βασικής έρευνας που κυρίως άπτονται σε διαγνωστικά ατόμων και μορίων σε υπερκρύες συνθήκες (κοντά στο απόλυτο μηδέν). Ακολούθως, αναπτύσσω τεχνικές laser, με τις οποίες μπορούμε να χειριστούμε με πολύ μεγάλη ακρίβεια την κίνηση των ατόμων/μορίων και έτσι μπορούμε να τα κάνουμε να «πάνε εκεί που θέλουμε». Αυτό θα μας επιτρέψει στο σύντομο μέλλον π.χ. να κάνουμε επιτάξεις ακριβείας σε νανοδιατάξεις, να ελέγξουμε την αλληλεπίδραση ατόμων και μορίων με επιφάνειες ή και μεταξύ τους, καθώς και ενδεχομένως να μπορούμε να τα μεταφέρουμε από το Α στο Β, χωρίς να χρειαστεί να τα αγγίξουμε.