Μια γυναίκα που ξέρει να δίνει μάχες και να τις κερδίζει. Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, πριν από λίγα χρόνια διαγνώστηκε με μια αυτοάνοση μορφή μυασθένειας και συγκεκριμένα το σύνδρομο Stiff Person και όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω αλλά ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Η αθλήτρια που μεγάλωσε στη Βούλα και πήγε σχολείο στην πόλη μας, ξεκίνησε το κολύμπι θεραπευτικά από το ΠΙΚΠΑ Βούλας, και στους φετινούς θερινούς Παραολυμπιακούς του Τόκιο κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Εξάλλου, το χρυσό μετάλλιο της ζωής, το έχει κατα- κτήσει εδώ και αρκετό καιρό…
Μέσω του «Δημοσιογράφου», η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου στέλνει το δικό της μήνυμα: «Σε νέους ανθρώπους με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας, θα ήθελα να πω: Ξεκινήστε ένα χόμπι, είτε αθλητισμός, είτε κάτι εκπαιδευτικό, κυρίως γιατί το θέλετε εσείς πραγματικά. Ποτέ μην σας επιβάλλει κανείς τα θέλω του. Μην ξεχνάτε να παλεύετε για τα δικαιώματά σας και τις αξίες σας».
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη σας γνωριμία με την πισίνα, κατακτήσατε το χάλκινο μετάλλιο στους πρόσφατους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Είχατε ονειρευτεί ποτέ ότι θα γινόσασταν παραολυμπιονίκης;
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη μου γνωριμία με την πισίνα, πάντα ανακαλύπτω μαζί με τον προπονητή μου, τρόπους και τεχνικές που θα διευκολύνουν τη διεξαγωγή μιας απαιτητικής προπόνησης, χωρίς να έχω επιπτώσεις στην υγεία μου. Βάσει της δουλειάς που είχαμε κάνει, πίστευα ότι θα είμαι στην τετράδα. Το μετάλλιο ήταν για μένα μια μεγάλη έκπληξη και περισσότερο θεωρώ ένα τεράστιο δώρο για το πόσο το είχα παλέψει. Η ίδια γνώριζα τους χρόνους του πανευρωπαϊκού όπου είχα λάβει την πρώτη θέση. Όμως στους Παραολυμπιακούς, οι συναθλήτριές μου που κατέλαβαν την 1η και 2η θέση, κατέβασαν 20 δευτερόλεπτα. Κάτι που συμβαίνει σπάνια. Άρα δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω. Η ίδια κατέβασα 6 δευτερόλεπτα κι αυτό με πολύ δυσκολία. Γι ‘αυτό θεωρώ άθλο αυτό που έγινε φέτος. Ωστόσο είναι η δεύτερη συμ- μετοχή μου σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, όταν είχα λάβει την 5η και 6η θέση. Πάλι λεγόμουν παραολυμπιονίκης. Μέχρι την έκτη θέση θεωρείσαι βάσει νόμου παραολυμπιονίκης. Το τονίζω γιατί προσωπικά θεωρώ ότι όσοι φτάνουμε σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση, με τις άπειρες ελλείψεις της χώρας μας, θεωρείται τεράστιο κατόρθωμα. Η χώρα μας απλά έχει παραπάνω απαιτήσεις από αυτά που η ίδια μπορεί να παρέχει. Έτσι δυστυχώς οι συμπολίτες μας πιστεύουν ότι μόνο το μετάλλιο αξίζει. Μεγάλο βραβείο θα ήταν, αν κάποια στιγμή άλλαζε αυτή η νοοτροπία.
Ποια είναι η κατάσταση στην Ελλάδα για τα άτομα με αναπηρίες που επιθυμούν να αθληθούν και ποια η διαφορά με το εξωτερικό;
Η κατάσταση στην Ελλάδα για τα άτομα με αναπηρία δεν είναι φιλική από πολλές απόψεις και σίγουρα η χώρα δεν έχει τις κατάλληλες συνθήκες, αν ο αθλητής θελήσει να είναι αυτόνομος. Αυτό που με χαροποιεί είναι ότι πλέον δημιουργούνται κάποιες εγκαταστάσεις εκ νέου. Στο ΟΑΚΑ επίσης μέσω της πρωτοβουλίας του κυρίου Χαλιορή υπάρχει αναδόμηση του υπάρχοντα χώρου και οι εγκαταστάσεις όλο και βελτιώνονται. Το πρόβλημα όμως δεν παρατηρείται απόλυτα στις εγκαταστάσεις, αλλά στον τρόπο της μετακίνησης ενός ανθρώπου με αμαξίδιο. Οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι, καθώς οι ράμπες είτε θα είναι σπασμένες, είτε θα είναι απροσπέλαστες λόγω του ότι εξαρχής δεν είχαν φτιαχτεί σωστά. Συχνό φαινόμενο που παρατηρείται είναι η άγνοια και η αμέλεια των συμπολιτών μας που κλείνουν τις ράμπες με τα ΙΧ τους. Θα με χαροποιούσε αν υπήρχε συστηματική επίβλεψη των αρχών για τέτοιες παραβάσεις. Γιατί υπάρχουν οι νόμοι, αλλά δεν ακολουθούνται. Στο εξωτερικό υπάρχουν νόμοι και συνέπειες σε όποιον τους παραβλέπει. Κάτι που επίσης παρατηρώ έντονα στο εξωτερικό είναι η συλλογικότητα, ομαδικότητα, κάτι που στην Ελλάδα δεν υφίσταται. Σε εμάς έντονα παρατηρείται το ανταγωνιστικό πνεύμα και η διαδικασία της σύγκρισης. Άρα παλεύουμε ατομικά ο καθένας μας να προλάβει να κάνει υπερήφανη την χώρα μας. Αυτό παρατηρώ εγώ χωρίς να σημαίνει ότι αυτό απόλυτα ισχύει.
Σας έχει στηρίξει η πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια;
Η πολιτεία μέχρι πρότινος είχε δείξει μια τεράστια αδιαφορία για τα δικαιώματα των αθλητών. Προφανώς γιατί κι εμείς δεν επιβάλαμε σωστά τα «θέλω» μας και την αντίθεση σε κάθε περικοπή που γινόταν. Πλέον βλέποντας τις παροχές του εξωτερικού και συγκρίνοντας καταστάσεις, πάψαμε να θεωρούμε τα πάντα δεδομένα και λογικά. Τόσο εγώ όσο και άλλοι συναθλητές μου μαχόμαστε για τον άδικο νόμο ο οποίος επιβάλλει σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο να υπάρχουν 8 διαφορετικές χώρες. Κάτι που κατανοούμε όλοι πως δεν μπορεί να γίνει, εφόσον έχουμε αρκετούς αντιπάλους από ίδιες χώρες. Πλέον γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας και αν δεν τα κατανοήσει το κράτος, απλά δεν θα υπάρχουν συμμετοχές από αθλητές.